Geçmişte, ailelerimiz tarafından doğrusuyla, yanlışıyla büyütülürken ihtiyaçlarımız tam anlamıyla giderilememiş olabilir. Bu doğal bir olgu olduğundan niyetin birini suçlamak olmamalı.  

Birini suçlamanın sadece seni daha güçsüz ve çaresiz hissettireceğini hatta içini öfke ile dolduracağını bilmelisin.

Ancak, geçmişte giderilemeyen ihtiyacına sen kulak verebilir misin? Kendi çocukluğuna, şimdi kendin anne veya babalık edebilir misin?

Belki geçmişte devamlı olarak akranların ile kıyaslandın, eleştirildin ve bu yüzden şimdi yaşadığın tüm olaylarda kendini suçlu hissediyorsun.

Belki çocukluğunda düşüncelerine, fikirlerine yeteri kadar önem verilmediğini hissettin ve o yüzden kendini ifade etmekte zorlanıyorsun, belki gereksiz görüyorsun.

Artık sen kendi kendinin ebeveyni olmalısın. İçindeki çocuğun elini ilk önce sen tutmalısın. O çocuğun eksik kalmış yanlarını sen tamamlamalısın.

 Geçen gün vahşice öldürülen Pınar Gültekin’in twitter’de yazdığı yazı ‘’baba şefkatinin eksikliğini hep başkalarında aradım. Hiçbir zaman da bulamadım kimse de’’ bu konuyu tek bir cümle ile açıklıyor aslında. Çocuklukta bulunamayan şefkat, ilgi ve sevgi aranıyor her zaman.

Bilmelisin ki içindeki çocuğu emanet ettiğin kişi onu daha çok yaralayıp, zarar verebilir. Bir başkasından beklemek yerine, ihtiyacın olan sevgiyi ve şefkati sen kendine verebilirsin, yeter ki farkında ol.

Bu ihtiyaçları giderebilmek adına, ihtiyacın olmayan, sana iyi gelmeyen ilişkiler kurmaktan kaçın. Kendine zarar verebilecek yollardan uzak durmaya çalış. Çünkü aslında her tepki ve davranışın altında bu ihtiyaçların arayışı yatıyor.

 Şimdi içinde ki çocuğun gözünden dünyaya bakma ve ona rehberlik etme zamanı. Ne yaşıyor? Ne hissediyor? Sormalı, dinlemeli ve anlamalısın.

 Dilerim büyürken senden esirgenenleri, sen kendinden hiçbir zaman esirgemezsin.