“Crans Montana’da BM Genel Sekreterine “Tarihi birfırsat kaybedildi” dedirten sürecin beşlikonferans aşamasına kadar ulaşmasında emek veren, alınteri döken birisi olarak elbette sonuçtan hayalkırıklığı duymamdoğaldı. Ben de o doğallık içinde hayalkırıklığının ifadesi olan bazı duygularımı paylaştım; çünkü ben her şeyden önce bir insanım. Ama çok kısa bir sürede federal çözüm doğrultusunda kararlı birşekilde mücadele etmezsek, bunun KıbrısTürk halkını çözümsüzlük ve bölünmüşlük koşullarında tümden erimeye götüreceğini çok net olarak gördüm.

“Federal çözüm artık olmaz; BM parametrelerinde çözüm artıkmümkün değildir” şeklinde konuşmam için çok uğraşverildi. Tüm bunları kararlı birşekilde reddettim; çünkü Rum tarafının iki egemen devletedayalı konfederasyona “evet” diyeceğine hiç inanmadım. Bunu Crans Montana’da Sayın Çavuşoğlu’na da söyledim. Nitekim sonraki görüşmelerimizde SayınAnastasiadis’in de son tahlilde desantralize federasyondan sözettiğini gördükki, Kıbrıs Türk tarafı olarak zaten buna hiçbir zaman karşıolmadık.

Gelinen noktada süreç Berlin’de kaldığıyerden devamedecektir. Gayriresmi 5’li birtoplantıyı öneren Türkiye’nin bu önerisini destekledim; çünkü en başta siyasal eşitlik konusunun netleşmesi mutlaka gereklidir. Ancak gidilecek yol da bellidir ve buyol kararlı biçimde yürünecektir. Alternatifler bellidir. Ya eşitlik, özgürlük ve güvenliki çindeyaşanacak ve uluslararası hukukun bir parçası olarak, siyaseten eşitik ikurucu devletedayalı federal bir yapılanma; ya da Türkiye’nin bir alt yönetimi olarak algılanan biryapıiçerisinde bölünmüşlüğe mahkumolmaktır. İki ayrı egemen devletin oluşturacağı bir konfederasyon seçeneği ortada yoktur. Olamayan birşeyin peşinden koşmak da bizimişimizolmaz. Halkımıza gerçekleri söylemek zorundayız. Halkımız 11 Ekim’de kaderini oylayacaktır.